Bere ohe ttipitik leihoari begiratu dio, pertsiana zaharraren behealdetik logelara sartzen diren izpietan atzeman nahi du astelehenak euria edo eguzkia dakarren. «Zer axola du!» erran dio bere buruari, ahapeka; aspaldion murmurika baino ez du hitz egiten. Ez zion agur erran, «laster arte» ezti bat soilik, «osatu eta fite itzul zaitez» ahul bat. Sortetxe xumean ikasi zuen hurbilekoei «agur» erran ezean haien arima itzulika ibiltzen zela, norbere buruaren inguruan aieneka, eta nehork entzun ezin ditzakeen imintzioz josten direla paretak, bizidunek hezetasuna sentitzeraino. Ohean etzanda darama urtebete berak, petankan jokatzen ari zela mokor hezurra hauts bihurtu zitzaionetik, denerako ezgai, deusetarako balio ez. Emaztea arduratu da orain arte, zahar-etxeaz mintzo ziren seme-alabei aurre egin zien, txikitako bere bikotearen defentsan, berak zaindu nahi zuen, garbitu, erosketa-orgarekin merkatuan jatekoa erosi, bizitza denbora berekin pasa, ez pasatzen utzi. Baina eri esnatu zen goiz batez, bizilagunari eskatu zion anbulantziari deitzeko, ospitalera eraman zuten, ez da itzuli, ez da itzuliko. Orain senarrak Jacques Brelen «les vieux ne meurent pas» kantatzen du. Zaharrak ez dira hiltzen, lokartu egiten dira, lo sakon eta luzean. «Et l’autre reste là, le meilleur ou le pire, le doux ou le sévère. Cela n’importe pas, celui des deux qui reste se retrouve en enfer». Bilobak ireki dio pertsiana, zer axola du, berak infernua baizik ez du ikusten.