ttiklik blog naiz

Nire haurrak negar egitean pazientziarik eza. Zer egin?-paciencia cuando el bebé llora

Silviak dio

16 hilabeteko haur bat daukat eta ez daukat batere pazientziarik negaregiten duenean; inoiz ez dut haur baten negarra jasaterik izan eta nire haurra jaio zenetik oso agresibitate handia sortzen zait negar egiten duen bakoitzean. Askotan nire kexak jasatea gogorra egiten bazait, pentsa haurraren negarrak edo kexak jasatea zer den niretzako. Isiltzean besarkatu eta musukatzen dut, baina negarrez badago, ezinezkoa zait. Nire galdera zera da: zer aldatu behar dut nire izateko eran, zer da landu behar dudana, negar hori jasan ahal izateko, ondo baitakit arazoa %100 nirea dela. Mila esker.

Silvia consulta

Tengo un hijo de 16 meses y no tengo paciencia cuando llora porque nunca he soportado un niño llorar y desde que nació he sido muyagresiva en ese aspecto. A veces me cuesta soportarme a mi mismas mis propias quejas como para soportar el llorar real o de queja de mi hijo. Cuando se calla lo abrazo y lo beso pero si está llorando no puedo hacerlo. Mi pregunta es qué es lo que yo tengo que trabajar en mi misma para cambiar el no soportarlo llorar, ya que sé que este problema es 100 por 100 mio. Gracias .

 


Haurrak gurasoentzako irakasle direla erabat konbentzituta nago, eta beraien presentzia hutsak gure barneko gatazkak ateratzea eragiten du. Haurrek, etengabe, ebatzi gabeko gatazka hauek konpontzeko aukera ematen digute.

KONTZIENTZIA ETA ARDURA

Guri eta ingurukoei mina egiten dien egoera bat dagoela onartzen dugunean,aldaketarako aurreneko pausua ematen ari gara: kontzientzia hartzea. Pausu honi jarraiki, aldaketa hau burutzeko beharrezko diren akzioak bilatu, martxan jarri eta betetzeko ardura hartu behar da.

Kontzientzia hartzeak, pertsona bezala haztea ahalbidetzen digu, baina baita ere itzulera gabeko puntu bat da: nik beste bati mina egin diezaioket jakin gabe; baina jakite hutsakardura maila aldatzen du.

Kasu, aurreneko gauza, zorionak ematea litzateke. Ez da erraza gatazka honi buruz idaztea, eta une honetan onartze hutsaren balioa ikustea beharrezkoa da.

ZER EGIN DEZAKET

Zer aldatu behar dut nire izateko eran, zer da landu behar dudana‘ galderari erantzunez, galdera hori burutu duen pertsonak bakarrik dauka erantzuna, eta erantzun hori topatzeko laguntza eskatzea ondo legoke (psikologo bat, Gestatl terapeuta bat, Coach bat, etab.) Hala ere hona hemen hasteko galdera batzuk:

Zer esan nahi dauka zuretzako haurraren negarrak?

Zer da benetan haur baten negarretik jasan ezin duzuna?haur guztiena?

Zer sentimendu, sentipen, emozio sortzen dizkizu haur baten negarra entzuteak?

Haurra zinenean nola gogoratzen duzu negar egiten zenuen unea?

‘Askotan nire kexak jasatea gogorra egiten bazait, pentsa haurraren negarrak edo kexak jasatea zer den niretzako‘ dio, zer esan nahi du horrek? Zer dira kexak zuretzako? Noiz, nola, zergatik eta zertarako negar egiten duzu zuk? Nola eta zeinek jasaten du zure negarra gaur? Nola jasaten duzu zure negar propioa?

Irakurri originala EUSKARAZ: HEMEN



Estoy convencida de que los hijos son maestros para los padres y su presencia hace aflorar en nosotros conflictos personales no resueltos. Para mi, ellos nos regalan continuamente oportunidades para superarlos.

CONCIENCIA Y RESPONSABILIDAD

Cuando nos damos cuenta de que hay una situación que nos hace daño a nosotros mismos y a los demás estamos dando el primer paso para poder iniciar un proceso de cambio: la toma de conciencia, y a éste necesariamente le tiene que seguir laresponsabilidad de buscar, iniciar y completar las acciones necesarias para producir ese cambio.

La toma de conciencia te permite crecer como persona pero también es un punto sin retorno: yo puedo hacer daño a otro sin saberlo, pero sabiéndolo cambia el grado de responsabilidad.

En tu caso, lo primero quiero felicitarte la iniciativa de consultar sobre esto y te invito a que te auto-reconozcas y te auto-valores el hecho de reconocer que el problema es cien por cien tuyo.

QUÉ PUEDO HACER

 

Preguntas qué es lo que yo tengo que trabajar en mi misma para cambiar el no soportarlo llorar. La respuesta a esa pregunta solo la tienes tú y te invito a que valores la posibilidad de buscar un acompañamiento profesional en ese reto de descubrimiento personal que tienes delante (un psicólogo, un terapeuta Gestatl, un Coach, etc.) Sin embargo, de tu consulta puedo devolverte algunas preguntas que quizás te resuenen en algún sentido:

¿Qué significado tiene para ti el llanto de un niño?

¿Qué es concretamente lo que no soportas del llanto de un niño?, ¿de todos los niños?

¿Qué sensaciones, emociones, sentimientos, pensamientos te provoca escuchar el llanto de un niño?

¿Cómo recuerdas que era acogido tu llanto cuando eras niña?

Dices a veces me cuesta soportarme a mi misma mis propias quejas como para soportar el llorar real o de queja de mi hijo, ¿qué significa soportarte a ti misma tus propias quejas?, ¿qué son las quejas para ti?, ¿cuándo, cómo, por qué y para qué lloras tú hoy?, ¿cómo y por quién es acogido tu llanto hoy?, ¿cómo acoges tú tu propio llanto?

Leer el artículo completo: AQUI

 

Atala(k): 0-56-11Inteligencia emocionalMaternidadCrianzaEducación
Etiketa(k):  >  >