Zure aitak gozatu ederra hartuko luke bisita honekin, esan dit amak, gerrari buruzko liburuak irentsi egiten zituen. Zazpi urte behar izan ditu amak aitari buruz hitz egiten hasteko, eta orain nik inoiz ezagutu izan ez banu bezala hitz egiten du berari buruz. Nola ez gogoratu aitaren biblioteka hura, eta mapak eta argazki zaharrak.

Eta Germani ere bai, izugarri, erantsi dut nik, pastelari ginga paratu nahian. Baina ez da burutazio txukuna izan, antza.

Bisitak hiru ordu iraun ditu. Gure turista-taldetxoa txikia da. Hiru ingeles edadetu, Europako ekialdekoa izan daitekeen bikote maitagarri bat eta ama eta biok. Nekatu egin gara guztiok azkenean. Sargori dago, eta lainotuta. Gure gidak hamazortzi urteko neska pinpirin bat da. Denboraldi osoko eguzki izpiek metxak koloregabetu dizkiote eta txuri dauzka ia. Udako lan bat izango da hau. Laster hasiko da unibertsitatean (zerbaitek esaten dit albaitaritza ikastera doala) eta irla honetatik hanka egingo du, pelukeriatik pasa ostean.

Hasieratik igarri diot kuriositate handiz begiratzen didala. Ezagutu egin nau, seguru naiz. Baina ez da ezer esatera ausartu. Orain laburrago daramat ilea baina benetako zalea baldin bada ezagutu egingo nau. Eta benetako zaleen itxura dauka honek. Gure kontzertuetako lehenengo ilaratan beti egoten ziren gisa honetako neskak. Koloregabetutako metxak eta guzti. Letra guztiak nire gainetik abestuz.

Bisita amaitu denean nigana gerturatu da autografo bat eskatzeko asmoz, baina horren ordez irlatxotik atera arte ezin dela erre esan dit, ez oso modu onean. Eta zigarroa bere tokira bueltatu behar izan dut.

Inoiz baino bortitzagoa izan da gaueko ekaitza. Terrazako leiho-atearen kontra jotzen du euriak. Sartu egin nahi du baina ez diogu utziko. Logela piztu egiten da eta burrunba dator gero. Itoginen kontra ezin ezer egin eta amaren zeramikazko ontziak jarri ditugu, han-hemenka, euri tantak nola edo hala jasotzeko. Xilofono akuatiko eta arritmikoa bihurtu zaigu logela. Pla hemen, pla han, pla-pla-pla hirukotxoa gero, ezin igarri non izango den hurrengoa. Zain geratu beharko. Horrela ezingo dugu lorik egin. Ohean sartu garenean itogin berri bat antzeman dugu. Non eta bekokian ematen dit bete-betean tanta apetatsuak: pla-pla-pla. Tortura hau noiz arte jasan dezakedan argitu aurretik ohea mugitu eta beste lorontzi bat (arkatz-ontzia dela argitu du amak) kokatu behar izan dugu itogin heldu berriaren azpian.

Tarte batez lo plantak egiten ditugu eta ez diogu elkarri ezer esaten. Pasatu egingo da, esaten dio bakoitzak bere buruari. Pasatu egingo da. Baina apaldu behar duela ematen duenean flash berri batek bizkortzen gaitu eta danbor-arradetarako prestatzen gara, okerrena heldu dela ziurtzat duenaren etsipenaz. Uzkurtu eta dardarka jartzen gara. Tapakien aterpea ez zaigu nahikoa. Tantak gero eta bizkorrago erortzen dira: pla-pla-pla-pla-pla. Ez da inoiz geldituko. Laster lorontziak hustera altxatu beharko dugu eta bitartean zorua urak hartuko du. Txinpartak eta trumoiak gertuago daude orain, buru gainean kasik. Lau haizeak leihoaren aurka oldartzen dira. Galduta gaude.

Germanek izara bat botako luke buru gainetik eta fantasmarena egingo luke, gu guztiok garrasika eta barrezka utzi arte. Garrasi egiteko gogoa daukat. Barre egiteko gogoa.

Ama zerbait murmurikatzen hasi da eta hasieran pentsatzen dut zerbait esan nahi didala. Ni lasaitzeko hitzak edo. Ama hitzak. Beste flash bat, beste burrunba bat. Munduaren akabera.

Amaren marmarra ozenagoa da orain. Ez dit ezer esan nahi, ezta hurrik eman ere, otoika dabilela jabetu naiz. Jainkoarekin zuzenean berbetan. Inbidia eta amorrua sentitzen dut. Inbidia eta amorrua ekaitzaren erdian.

Nik ere nahiko nuke.

Nik ere otoitz egin nahiko nuke.

Erregutu.

Nola egiten den jakingo banu sikiera.

Amak inoiz irakatsi izan balit sikiera.

(Amaiera)