Azken garaiotan eskuin politiko lotsagabe bezain harroputzak daraman erasoaldiaren aurrean, zeinak izua eta etsipena besterik ez dituen eragin nahi, batzuek teknofeudalismoaz hitz egiten dute, beste batzuek nahiago dute XIX. mendera begiratu Napoleon berri baten etorreraz ohartarazteko, eta, gehienek, harrituta, onura pribatuaren bila joateak dakarren giza krudelkeriaren izugarritasuna ikusten dute.
J. J. Rousseau ginebrarrak «jatorrizko ebaspenean» oinarritutako gizarteari egindako salaketak edo Pierre-Joseph Proudhon anarkista frantsesak sortutako leloak, «jabetza oro lapurreta dela» esanez, garrantzia hartzen dute gure egoera garaikidean ulertzeko noraino iritsi den onura partikularrean sustatutako gizartea eta, horretarako, ezinbestean, proiektu kolektiboak ezkutatzea eta baztertzea.
Eskuindar hauen erreferentea den Donald Trump esaten ari dionari erreparatzea, ordea, ez du merezi. Badakigu kriminala izateaz gain, kargu hartan aritutako bere aurrekoak bezala, ezindutako nartzisista gaizto gizagaixoa besterik ez dela. Hori esanda, badago zerbait hitz-jario horretan argia dena, arerioen eta aliatuen aurkako gerra egitera doala. Hori lerro argia da: aberatsen mozkinaren bila dabil beste ezeren gainetik. Eta bide horretan ez du ezer ezkutatzen, ez du inor limurtu nahi, ez du inolako ideologiaren beharrik haren erabateko zapalkuntza justifikatzeko. Eragiten duen auzo lotsa pornografikoa da.
Sektore hiperaberatsenentzako onura handienaren bila, kapitalismo ultraliberal honek (berez ultra gehiago dena liberala baino) bere buruaz beste egiteko urrats erabakigarriak eman ditu azken urteotan. Ekoizpena kostu txikiagoko lekuetara deslokalizatu zuen, bere industriaren parte handi bat kanpora atera zuen, bere I+Gean, eta azpiegituretan inbertitzeari utzi zion, espekulazioa joko ez-produktiboan kontzentratuz, epe laburreko mozkin handiak bilatuz betiere, finantza-sektorearen erabileraren bidez.
Trumpek munduko ekonomiaren kontrola hartu nahi du, onura guztiak Estatu Batuentzat izan behar direla argi utzita. Nolabait ere, borroka hutsean eta «dena niretzat» oinarritutako harreman komertzialak baieztatzen ari da, baina nola hautsi XXI. mendeko ekonomian dauden loturak orain arteko bazkideei ere tratu txarrak emanez zure interesen aurka joan gabe? Paradoxa horretan hondoratuko da eskuin berri hau, Esopok kontatutako igelaren eta eskorpioiaren fabulan bezala, ez baitu ezer ikasi historiatik, ez Erdi Arotik, ez XIX. mendetik, ezta Bigarren Mundu Gerraren ondorengo garaitik ere, zeinean Giza Eskubideen Adierazpena sortu baitzen.
Gizabanakoaren onuran soilik oinarritutako munduak krudelkeriara eramaten gaitu ezinbestean, Gazakoa bezalako genozidio batean negozioa ikustera adibidez, kolektiboen eta giza eskubideen suntsipena alde batera utzita.
Nortasun kolektibo ezabatuak eta zapalduak gara, eta, haien politika genozida krudelak gorabehera, hemen historiako hiltzaileei aurre egiten jarraituko dugu.
Ez dira inoiz garai onak izan lirikarako.
