Bilboko auzoen historia azaltzen duten hainbat bisita gidatutan parte hartu izan dut. Benetan gomendagarriak dira, hein handi batean gidariei esker, askok hiriarekiko grina eta ezagutza entziklopedikoa kutsatzen dituztelako. Azpimarratzekoa da behar beste denbora hartzen dutela beti, galderei erantzuteko prest. Bisita horietan izena eman izanagatik, Udalak antolatutako kultur jardueren agenda jasotzen dut posta elektronikoan. Hori irakurrita, zer hausnartu ematen dit kulturak gure bizitzan eta gizartean duen eginkizunaz, eta, zehazki, gure erakundeen kultur kudeaketa ereduaz.

Kultura bada, zalantzarik gabe, gure irudimenaren eta emozioen elikagaia; bada, gainera, gizarte-kohesiorako bitartekoa, komunitatea indartzeko, subjektibotasun berriak sortzeko eta espazio sinbolikoak eraikitzeko tresna aproposa. Zoritxarrez, kultur politikek ez dituzte ia inoiz merezitako giza baliabide eta aurrekontuak. Are gehiago, sarri turismoaren eragin ekonomikoa osatzera bideratuta baino ez daudela dirudi, biztanleen bizi-kalitatea eta integrazioa hobetzera zuzenduta baino. Kasurik txarrenean, turismoa sustatzeko bitarteko dira, eta, kasurik onenean, hala-hola pentsatutako aisialdiko eta masa-entretenimenduko jarduera multzoa. Eta, jakina, bigarren kategoriakotzat jotzen diren beste politika asko arautzen dituen eredua errepikatzen dute: langile gazteak, feminizatuak eta prekarizatuak.

Gauzak horrela, ez da harritzekoa gure hirietan hain berezkoak diren kultur fenomenoekiko erakundeen urruntzea: Aste Nagusiarekiko, euskarari aitortutako rola edo hartzaileen aniztasun eskasa. Beharrezkoa da tokiko eragile eta sortzaileengan inbertituko duen kultur eredua bultzatzea, komunitate-dinamiken zerbitzura jarriko dena eta kultura-ekoizpenerako baldintza materialak duinago egingo dituena. Bisita baten amaieran, gidariari bere lanaren baldintzen gainean galdetzera ausartu nintzen. Erantzuna entzun ondoren, seguruenik egokiena galderak –eta eskakizunak– erakundeetako arduradunei zuzentzen hastea litzateke.