Trantsizio Energetikoaren Legea onartu da egunotan, eta zalantzati nago erreakzioak ikusita. Ruperrek badu kanta eder bat, “37 galdera” deitua. Dudaz beteriko kanta bat, sarritan, esanez baino gehiago argitzen baita galdetuz. Imitazio joko bat egiten saiatu naiz, barkaidazue atrebentzia.

37 galdera ekologiaz, trantsizio energetikoaz, nekazaritzaz, energiaz, munduaz…

Nolatan, nolatan da posible

Legebiltzarraren ateen aurrean

ekologista eta traktorlari,

naturaren maitale zein kimikoen erabiltzaile,

elkar harturik protestan ibiltzea?

Zergatik, zergatik daude batak zein besteak

jarrera onak sustatzen dituen, jasangarritasunerako gidalerro bat baino ez den

lege batekin amorruan?

Zer dio, bada, lege horrek,

nolatan ditu denak haserretzen?

Ez al da inor ibiliko

honen guztiaren inguruan bazterrak nahasten?

Nor dabil nekazariei beldurra sartzen,

zentzugabekeriak whatsapp bidez zabaltzen,

negoziazio serio bat oztopatzen?

Zerbait ote du irabazten?

Europar trabek nekazariei

diete bizimodua zailtzen

eta kanpotik datozen produktuei,

neurri berak betetzen ez dituztenei

atea zaie aise zabaltzen.

Nola liteke Europa eredugarri horretan,

protesta frantsesen ostean,

pestiziden debekua alboratzea,

ekologiaren oinarrietako bati muzin egitea?

Atzera goaz aurrera beharrean.

Landa munduak bizirauteko

jarraitu behar al du kutsatzen,

eta ez eredu berriak bilatzen?

Noiz arte jarraituko dugu ostrukak bezala burua gordetzen?

Zergatik da horren garrantzitsua

Trantsizio Energetikoaren Lege entzutetsua,

intentzio onen zerrenda besterik ez den dokumentua,

debekurik apenas ez duena,

ekintzetan horren lausoa dena?

Hura gabe ere ondo jardun gintezke.

Zertarako beste lege bat

ditugunekin haren helburuak lortu ahal direnean?

Burokrazia gehiago dakarren lege bat,

arauek itotako gizarte batean.

Paperean horren fin,

eta gauzatzean horren baldar.

Idazten baino, hobe genuke egiten jakin.

Benetan sortu behar dugu horrenbeste energia

gure herri txiki honetan?

Ez al genuke onartu behar,

produktuak saltzen ditugun moduan,

energia erosi beharra dugula?

Ezin dugula dena egin,

gure lurralde osoa esplotatu,

ekologiaren izenean hankaperatu,

paisaiarik gabe ezin gaitezkeela geratu.

Horren txarrak al dira haize errotak?

Ez al dute paisaia gehiago suntsitzen

pinuak matarrasan mozteak

edo Max Centerreko aparkalekuak?

Gure egunerokotasunean ditugu denak onartuta.

Ez al da, ez al da apur bat gezurteroa

arazo klimatikoaren konponbidea

kontsumoaren murrizketa dela esatea

eta hori lortzeko biderik ez jartzea?

Ez al da gure bizimodua

murrizte horren guztiz aurkakoa?

Gutxiagorekin bizi behar eta

beti gehiago nahi.

Lan on bat oporrak izateko,

oporrak urrutira bidaiatzeko,

hegazkin merkeak, haraino joateko,

Airbnb bat, hotela ez ordaintzeko.

Hau guztia norbaitek du ordainduko.

Ez al da hau gure gizartea?

Bere burua ekologistatzat duen gure gizartea.

Bere mendietan trenik nahi ez eta

egunero errepidera doana,

etxe bakoitzean auto parea duena,

heldutasuna gidabaimenari lotu diona,

aho berde eta birika grisak dituena.

Nola murriztu

ongizatea produkzioari lotu diogunean?

Nola murriztu

daukaguna mantendu nahi dugunean?

Nola murriztu

hainbesteren bizi maila hobetu behar dugunean?

Nola murriztu?

Irtenbidea zein ote?

Nola lortu?

Norantz joan?

Barnean gorderik badira beste horrenbeste

galdera erantzunik gabe.

Norbaitek argi hitz egin arte

jarraituko dut ezjakintasunean. •