Ibonek pairatzen duen eritasuna, esklerosi anizkoitza, eritasun degeneratiboa da eta estresa faktore larrigarria da. Eta presondegia estresa besterik ez da. Etengabe eta toki orotan. Estres omnipresentea, suntsitzailea

. Ibonek, preso diren beste eri larriek bezala –zorroztasun morala da, legala baino gehiago–, kondenaren etetea balia lezake, legegileak berak definitu dituen kriterioei erantzuten bait die. Lege hau aplikatu zaie –oroitaraz dezagun– Papon edo Loïc Le Floch Prigent (Elf-eko nagusi ohiari), bainan ez da hala izan baztertuak izan diren ehundaka presoren kasuan, titulurik edo sustengurik ez zutenak eta beren ziegetan hil direnak ezaxolatasun osoan.

Ez dut Ibonen kalbarioak irauterik nahi. Tratu gizatiarra ukan dezan eskatzen dut, eri larri egoera izan dadila gailentzen den kriterio bakarra eta epaileek hartuko duten erabakia ez dadila arrazoi politiko errepresiboetan oinarritu.

Abenduaren 14ean, larunbatarekin, Lannemezan-go presondegiaren aintzinean izanen naiz, mende laurden bat barroteen gibelean aski dela erraiteko! Kasik mende laurdena Lannemezan-en den Txistorrentzat, bainan ere Muret-en den Jon Kepa Parotentzat eta Ile de Ré-n den Jakes Esnalentzat. Kartzelaldi hain luzea erdi aroko zigor baten izenean ; biziarteko zigorra alimalekoa da militante horientzat eta beren familientzat. Ideia hedatuz doa, abertzale ingurunetik at, neurrigabeko kondena hauek ez direla justiziaren erakusle, mendekuaren ondorio baizik. Bai, kasik mende laurden bat preso, aski da !

Azkenik, ohar gizatiarretaz gain, Lannemezanen izanen naiz abenduaren 14ean, sinpleki, Euskal Herriak bizi duen bake prozesua aintzinatzen ikusi nahi dudalako. Prozesu honek ez die faborezko mesederik eginen, gatazkaren ondorioei, izan preso, iheslari edo orokorki biktimen kasuan. Horregatik, logika guziarekin, iduritzen zait Ibon, Txistor, Jon Kepa eta Jakesen egoera, berehala tratatu behar dituztela agintea dutenek. Eta hori aldarrikatuko dugu ozenki, abenduaren 14ean Lannemezanen