COVID 19 delakoak krisi sanitarioa, energetikoa eta ekonomikoa azalatzeaz gain krisi politikoa ere ekarri du. Historikoki, larrialdi-egoera guztietan, estatuek jendearen eskubideak murrizten dituzte, beharragatik edo, batzuetan, egoeraz baliatuz. Eta herritarrek gogoz edo gogoz kontra, edota beldurrez onartu egiten dute. Baina muga batera arte, eta muga hori gainditzea arriskutsua da.

Horixe ohi da gure espeziearen miseria; eta solidaritatearen falta hala balitz, agian ez genuke bizirik irautea mereziko. Sektore batzuetan, elkartasun gutxi dago hurrengo belaunaldiekiko, klima-aldaketan dagoen axolagabetasunak erakusten duenez. Eta orain aztarnak daude, gutxiengodunak, zaharrenganako elkartasunak huts egiten duela adierazten dutenak. Bestalde, 2008ko krisian ez zen matxinadarik izan, gure adinekoek eta familiak ezusteko egoerak jasateko balio izan zutelako. Orain, 80 urtetik gorako pazienteei arnasgailurik ez jartzea gomendatzen da. Zorionez, jende gehienak eskuzabaltasuna eta enpatia erakusten ditu. Oraindik familiak jasaten dituzte, baina batez ere norberak bere familia babestuz.

Dagoeneko, demokrazia liberala, gizarte guztiek dituzten arrazoi sakonengatik herritarren zilegitasuna galduz joan da. Pandemia intentsitatean eta denboran hedatzeak are gehiago kolokan jar dezake gure bizitza instituzionalari soziabilitate erlatibo bat ekarri zion sistema politiko bat.

Nola aldatuko da mundua, ordea?

Jadanik aldatu egin da, eta aurrerantzean inoiz ez da izango orain arte bizi dugun bezalakoa. Ez dakigu nolakoa izango den. Beraz, agian onena izango litzateke horixe bera erabaki ahal izatea eta gauzatzea, autoritarismo insolidarioaren azken helmugara iritsi aurretik.