Igor Zuazo dimarrak bere amamaren denda zenaren lekukoa hartu zuen duela ia lau hamarkada eta gaur egun leku berean dihardu lehen mailako okela prestatzen eta saltzen. Aurten ez omen dute Bilboko San Tomas azokan parte hartzeko aukerarik izan, baina etorkizuneko ekitaldietan han izateko gogoa eta asmoa badute.

Hainbat sari irabazi dituzue azken bolada honetan Bizkaiko plazetan antolatutako lehiaketetan. Pozik egoteko arrazoiak badituzue, beraz.
Bai, hala da. Esaterako, Mungiako San Antontxu azokako lehiaketan lau aldiz hartu dugu parte azken urteotan, eta horietako bitan lehen postua eskuratu genuen, eta beste batean, aldiz, bigarren postuan sailkatu ginen. Aurten ere bertan izango gara; txorizo eta odolki lehiaketan parte hartu eta salmenta postua jarriko dugu, gure produktuak bertan ikusi eta erosteko aukera izango delarik.

Sarien eraginez edo, uste duzu bezero gehiago dituzula hasi zinenetik gaurdaino?
Txapelketetan postu ona lortzeak noski laguntzen duela, batik bat, izen ona lortzeko balio duelako. Publizitatea egiteko beste modu bat da horrelako ekitaldietan parte hartzea; izan ere, prentsan eta irratian lehiaketa horiei buruzko jarraipena eta aipamena egin ohi dute eta hori eskertzekoa izaten da. Modu horretan jendeak zu ezagutzeko aukera izan ohi du.

Zein da zuen berezitasun nagusia hestebeteak egiteko garaian? Zerk bereizten zaituzte?
Guk kalitate oneneko lehengaiekin egiten ditugu gure odolki, txorizo eta bestelakoak. Horiek ekoizteko garaian ezinbestekoa da primerako materiala izatea, azken produktu bikaina lortu nahi bada, behintzat. Baina ez hori bakarrik, oso garrantzitsua da, gainera, ekoizpenari beharrezkoa den denbora eskaintzea, baita prozesu horretako detaile guztiak ondo zaintzea ere. Bestetik, esan behar dugu azken urtean gure obrategian berrikuntza handia egin dugula. Betiko era tradizionalean ekoizten jarraitzen dugu, baina egungo teknologia erabiliz. Honek produktu berriak eskaintzeko aukera ere ematen digu.

Odolki eta txorizoak soilik ez: beste asko dira zuen dendan saltzen dituzuen jakiak. Horietako zein da arrakastarik handiena duena?
Egia da gehien-gehien saltzen duguna txorizoa eta odolkia direla. Azken horiek barazki eta arrozarekin nahasita ekoizten ditugu eta horiek dira izen ona ematen diguten produktuak. Baina horiez gainera, tripakiak saltsan, saltxitxak, txistorra, hanburgesak edota broxetak dira estima handia izan ohi duten beste produktuak, baita basatxerri txerriaren haragiz egindako hirugihar onduak ere. Azkenik, orain gutxi okela prekozinatuak egiten hasi gara: karrilera iberikoak barazki saltsan, txahal tripaki-muturrak, zankarroia tomate saltsan, txarri-hankak saltsan eta abar.

Lehen sektorea zailtasunak igarotzen ari da Euskal Herrian. Zein egoeratan ikusten duzu zuk? Baikorrak al zarete etorkizunari begira?
Egoera benetan txarra da, tamalgarria. Nik, adibidez, 38 urte daramat ogibide honetan eta hasi nintzen garai horretan soberan izaten nuen ganadua urte osorako, inora mugitu beharrik gabe. Orain, ordea, apenas dago abererik. Gainera, jende nagusia erretiratu egin da ofiziotik eta gazteek ez dute lekukoa hartzeko asmorik, kasu bakan batzuetan salbu. Horrez gainera, ez dago hiltegirik Bizkaia osoan, eta ekoizle kopurua ere gainbehera doa. Hori guztia dela eta, asko kostatzen da salgaia bera aurkitzea. Egoera horretan gero eta zailagoa egiten zaigu gure lana ondo egitea. Gaur egungoa, nik ezagutu nuenarekin alderatuta, beste mundu bat da.