«Reclamamos inmediatamente:

1. Que cualquier condena que pueda pronunciarse por el tribunal de Burgos quede sin efecto.

2. Que se promulgue la Amnistía general de todos los sancionados, exiliados y encarcelados por motivos políticos.

3. Que sean abolidas las jurisdicciones de excepción.

4. Abolición de la pena de muerte cualquiera que sea el delito de que se trate.

5. Un Estado auténticamente popular, que garantice el ejercicio de las libertades democráticas y los derechos de los pueblos y de las naciones, incluso el derecho de autodeterminación.

En fin, expresamos nuestra total y fraternal adhesión al Pueblo Vasco y a sus reivindicaciones, que son también las nuestras.

Montserrat, 13 de XII de 1970».

Irakurri berri duzuena “Montserrateko Manifestua” deiturikoa duzue, laburbilduta. Hirurehun intelektualek, Kataluniako intelligentsia-k alegia, Batzar Iraunkorrean Montserrateko Abadian elkarturik, Kataluniako herriaren nahia, borondatea, kalean aldarrikatzen ari zena, bere egin zuten, konpromiso zehatza hartuz Burgosko Gerra Kontseiluan epaituak izaten ari ginen ETAko hamasei militanteokin.

Gracies, moltes gracies (compañeros, camarades; amics)!

Eskerrak bihotzetik gugan sinetsi zenutelako. Eskerrak batez ere, zuen herriaren ahotsa izan zinetelako; garden, gurekiko eta gure herriarekiko elkartasuna adieraziz; zorrotz, Francoren Erregimenari exijitzen, eta itxaropentsu, etorkizunari so egiten. Hain garrantzizkoa 70eko abendu hartan, Euskal Herria Francok epaitu nahi izan zuenean gure bidez! Baina zuek garbi ikusi zenuten ez zela gure herria soilik epaitu nahi zuena, baizik eta Estatuko herri guztiak, nazio garen guztiak birrindu nahi zituela. Horretarako zentzagarri handiena, beldurgarriena eragin behar zuen guztion aurka: heriotza zigorrak, ahal zituen gehienak ezarriz. Baina Francok eta bere erregimenak ezagutzen ez zuen dohaina dute herriek, batez ere, guztion askatasunaren alde borrokatzen duten herriek: elkartasuna. Izan ere, elkartasunak duen ahalmenak ez du neurririk ezagutzen. Horregatik galdu zuen Francok eta bere erregimenak bataila hori, edo, hobeto esanda, Euskal Herriak, Estatuko herriekin eta nazioarteko elkartasunarekin bat eginda, irabazi zuen!

Mende erdi honetako historian idatzirik geratu da zuek eta zuen herriak, Kataluniak, bidali zeniguten berotasun goxoz beteriko elkartasuna. Garaia da esker oneko izateko, elkartasuna itzuliz. Beraz, hemen nauzue adierazpen xume hau aldarrikatzen, 1970eko Burgosko Auziko kide gehienek bat egingo dutelakoan:

«Ireki duzuen bide berri honetan bat nator gure bi herrien subiranotasunaren aldarrikapenean, pausoz pauso elkarrekin lortu beharko duguna, bestalde. Eta independentzia helburu dela, Kataluniako Errepublika eta Euskal Errepublika eraikiz aritu behar dugula sinesten dut; erabakitzeko eskubidean oinarritu behar dugun bidea elkarganatuz.

Era berean, bi herrietan lehentasun handiko zeregina dugu eskuartean, nire ustez. Ezaguna dugun betiko etsaiak preso ditu gure borrokalari zintzoenak. Batetik, ez die ematen giza eskubidez zor zaien tratua, eta, bestetik, ez ditu aske uzten gaixotasun larriak jasaten ari direnak ere.

Zigor erantsi horrekin, tortura horrekin, behingoz bukatu beharrean gara herritar duinak garenez; herriari zor diogu duela 50 urte bezala. Orduan, etsaiari eskuetatik kendu genizkion sei borrokalarien biziak. Gaur, etxeratu egin behar ditugu espetxean dauden kataluniar eta euskal preso politiko guztiak.

Burua hotz eta bihotza bero! Herri handi horretako, Kataluniako intelektualei ezingo dizuete inoiz eta inork esan: ‘Ai, poeta, ai poeta, gogorra izango da zuretzat askatasunaren eguna!’».