Susana Andino eta Ana Perez
Steilaseko Idazkaritza Feminista

Covid-19ren aurka, berma dezagun hezkuntzarako eta osasunerako eskubidea

Pobrezia-egoeran bizi bazara, ezinezkoa da hirugarren lauhileko honetako ikasketa-plana gauzatzea espazio propio eta digitalizatu bat izan gabe. Beraz, prestakuntza telematikoak gizarte-klase osagai argia du, eta ez dago eskola publikoan matrikulatuta dauden ikasleen zati handi baten eskura.

Lurralde batean osasun-larrialdia deklaratzen denean, eta, egoera horrek eragiten duen mina aitortu beharrean, gizarteko sektore pobretuenei gehitzen zaizkien zailtasunak eta zaintzen dituzten pertsonak egiten ari diren ahalegin handia aitortu beharrean, egungo ekoizpen-sistema neoliberalari eusten dion ideologia elikatzen duten hainbat neurritara jotzen denean batzuei izua sartzen zaigu.

Eta ikaratu egiten gaitu gobernuek polizien eta militarren ahotan gerra-diskurtsoak botatzen dituztelako, eta, aldi berean, armada eta polizia-indarrak gure kaleetatik zabaltzen dituztelako, setio-egoeraren sentsazioa eraginez, zalantzarik gabe. Itxialdia jendeak etxerik duen, zein baldintzatan partekatzen duen edo zein bitarteko materialekin duen kontuan hartu gabe betetzen dela zaintzen dute. Horregatik, konfinamendua klase sozialaren kontua ere badela baieztatzen dugu.

Hezkuntza-erakundeek, bestalde, ikasleek beren ikaskuntza-erritmoa ez galtzeko garrantzia azpimarratzen dute. Horrela, eskola, institutu eta unibertsitateetan, irakasleek bertsio telematikora egokitu behar izan dute beren irakaskuntza-funtzioa egun batetik bestera, ikasleek bere ikasturtea jarrai dezaten. Horrek guztiak irakasleengan, familiengan eta ikasleengan sortzen dituen estresa eta lanaldien luzapenarekin.

Irakaskuntza telematikoan tematu arren, hezkuntzak presentzia eskatzen du, ikastetxeak sozializaziorako, topaketarako, trukerako eta harremanetarako guneak baitira. Gainera, badakigu ezagutzaren transmisioa ez dela mugatzen ikasgaien edukira (zeharkako gaitasunen gaia, azken hamarkadetan hain modan dagoena). Eztabaidaezina da bizitzan zehar ikasten dugula, baita formalak ez diren beste eremu batzuetan ere, hala nola, koadrillan, familian, komunikabideetan, sare sozialetan, auzoetan...

Ildo horretan, Steilasetik nabarmentzen dugu eskola birtuala bada, arreta espezializatua eta indibidualizatua behar duten ikasleen zailtasunak, espezialistekin metodologia inklusiboa, materialak eta ingurune egokituak, larriagotu egiten direla. Nola egingo dute lan hezitzaileek, logopedek, fisioek eta PTek (Pedagogia Terapeutikoa) pantaila batzuen bidez? Ikasle horiei dagokienez, Hezkuntza Sailak ez du inolako arretarik eman, berriro ere ikastetxeetan aurkitzen ditugun aniztasunak ez baititu kontuan hartzen.

Eskola birtuala bada, familiek beren gain hartu behar dute seme-alaben hezkuntza formala. Euskal familien zati handi batek, konektatu gabeko ikasleen estatuko batez bestekoa, Isabel Celaaren arabera,%14koa da, ez du funtzio horiek egiteko kultura- ezta teknologia-baliabiderik ere. Pobrezia-egoeran bizi bazara, ezinezkoa da hirugarren lauhileko honetako ikasketa-plana gauzatzea espazio propio eta digitalizatu bat izan gabe. Beraz, prestakuntza telematikoak gizarte-klase osagai argia du, eta ez dago eskola publikoan matrikulatuta dauden ikasleen zati handi baten eskura.

Gaixotasun penagarri honek dakarren berrogeialdiak gizarte honen eredu kontsumista eta indibidualistaz hausnartzera behartzen gaituela uste dugu. Halaber, agerian utzi behar dugu ezin garela bizi pertsona guztientzako bizitza duina izateko eskubidea bermatuko duen osasun-sistema publiko eta unibertsalik gabe, eta aukera-berdintasuna eta langile klaseari oparotasuna bermatuko dion hezkuntza publikorik gabe.

Ez gaitezen gehiago engaina psikologia positiboaren erretorika horrekin – Ameriketako Estatu Batuetatik inportatua –, zeina epidemia hori erronka, aukera gisa definitzen duen eta diskurtso politiko, sozial eta hezitzaile ugaritan sartu den; esaldi horiek pentsamendua koagulatzen dute, hala nola, "denon artean garaituko dugu", "Laster pasatuko da", "Nahi baduzu, ahal duzu", "Birusak ez diezazula irribarrea kendu"... Gure ikuspuntutik, pertsonen borondate indibidualari egindako dei inmorala da hau, premiazkoa pertsona guztien bizitza erdigunean jarriko duen osasun-, hezkuntza- eta zaintza-sistema publiko, unibertsal eta sendo bat eraikitzea baita.

Azkenik, gogora dezagun gaixotasun honetatik ospitaleetako garbitzaileak, zaintzaileak, erizainak, medikuak, egoitzetako langileak, psikologoak, gizarte-langileak, garraiolariak, nekazariak, abeltzainak, etxeko langileak eta abar ateratzen laguntzen ari zaizkigula, azken batean, zaintzarekin eta lurrarekin lotutako lanbide guztiak, gehienbat feminizatuak eta orain arte ezikusiak eta baloratu gabekoak. Horiek dira etorkizuna, eta ez ordenagailuen, tableten eta sakelakoen pantailak.

Bilatu