Agurrak, negarrak eta besarkadak. «Zein ondo bizi diren irakasleak» esaldiak baino gehiago asetzen gaituen sentsazio bat dago. Eskola emozio txikien kumulu bat bada, ikasleekin azken eguna sentimenduen burbuila atomiko bihurtzen da. Ikasturtean zehar eskolara etortzea kostatzen zitzaion haurra ere, negar batean agurtu da. Eta une horretan konturatzen zara «zein ondo bizi diren irakasleak». Ondo bizi dira bai... ziurgabetasunean hasi zen ikastaro oso bat antolatzeko gai izan direlako, aurreko ikasturtean galdutako konpetentziak berreskuratzeko eta indartzeko gai izan direlako, online trebatzeko eta lan egiteko gai izan direlako, burokrazia guztia betetzeko gai izan direlako, eta abar luzea ondo disimulatutako karga emozional batekin.

Baina garrantzitsuena egiteko ere gai izan gara, begietara ikustezina den hori konpontzeko gai izan gara, osasun mentala. Izan ere, distantzia soziala mantendu behar izan badugu ere, bihotzak gertu eduki ditugu, musukoak zeharkatzen zituzten irribarreak sortuz. Gai izan gara ikasgelan arazo emozionalak detektatzeko eta kudeatzeko. Jokabide erratikoei, apatiari edo interesik ezari aurre eginez, estresa motibazio bihurtzeko gai izan gara.

Ikasturte honetan ezin genien huts egin, eta azken besarkada horrek feedback bikaina eman digu. Gizarteak, haurren legez, esker oneko besarkada sakon bat eman dezake? Aurten ere, benetako influencer-ak izan gara.