«Egunero gure zineak, gure periodikoak, gure gizartea euskalduna izatera iristen ez den bitartean alferrikakoa da pentsatzea gure hizkuntza zaharra eta gauza guzti horiek borondate huts batez biziko direla. Ez! Gure problemak behar bezala sendatu nahi baditugu eta gure heriotzeko orduan behar bezala bizi nahi baldin badugu, argi eta garbi eman diezaiogun aurpegi gure problemari eta gure errealitateari. Eta gure errealitatea da gaur egungo gure Euskal Herri hau ez dela euskalduna, ez baitago euskaldunen mendean, ez baitago euskaldunen eskuetan». [Rikardo Arregi. 1966ko maiatzaren 22a. Usurbil].
«... Eta Sasiolako bida-ertzean
neure anaiaren zapata odoleztatuak
ikusi nituenean,
zapata haek eneak izan zitezela
eta odol hura
enea izan zedila
gutiziatzearen indarrez
kezko bola batek itotzen zeuzkidan
biriak...»
(Gabriel Aresti, ‘Auhenaren sentimendua’)