Hamaika aldiz entzuna dugu, txikitatik. Pasai Donibanek Kontxako bandera Oriori irabazi zionekoa. Minutu erdia aterata! 1956an izan zen. Bertan ikusi ez izanak ez du esan nahi ikusi ez nuenik. Aitaren kontakizuna trainerutik eta amarena lehorretik, lehiaketa haren bizipenak bertatik bertara ikustea bezalakoa da. «Gabinok patroiari abisatzen zion zetorren olatua noiz hartu». Eta olatu gainean ziztuan zihoan trainerua. «Harrigarria zen nola hartzen zituzten olatuak, airean». Aitak barrutik, amak kanpotik, bi kontakizunak elkarturik estropada hura imajina zenezakeen, Kontxako badiako espektakulo zoragarri hura. Oraindik munduan ez baginen ere, emozio horiek bizi ditzakegu kontakizun benetako bati esker.

Angel Cappa futbol entrenatzaile argentinarrak antzeko emozioak islatzen ditu «La intimidad del futbol», liburuan. Txikitan etxeko sukaldean entzundako irratiko kontakizunek Buenos Aireseko estadiora eramaten zuten. «Partida imajinatzen zenuen kontakizuna entzuterakoan. `Cecconatok dauka... eskuinetik hartzen du... gizon bati iskin egin... Grillok ezkerretik eskatzen dio...', eta ikusi egiten zenuen Cecconato pilota eramaten eta Grillo bakarrik ezkerretik sartzen».

Kontakizun batek beste lekuetara, beste garaietara eraman gaitzake, bertan egongo bagina bezala. Eta gure barnean emozioak piztu. Kontalariak kontakizunak eskaintzen dizkio entzun nahi duenari, baina entzule hori ez badu beste lekuetara, beste garaietara eramaten, berak ez badu bidaia hori egin, zertarako kontatu? «Irratiak gu geu ameslari bihurtu izanaren errua dauka, guk geuk ere ilusioak bizi izanarena», dio Cappak. Kontaketak hori behar du.