Saioa Aginako
Psikoterapeuta

«Wanderlust»

Pertsonak adina bidaiatzeko modu dago. Helmuga etxetik gertu egon daiteke, inguruko herri edo hirietan, ezagutzen ez ditugun museo, ibilbide edo txokoak bisitatuz. Egun batzuk izan daitezke, gauak barne, edo egun bereko joan-etorriak. Oso hornituta dauden hoteletan edo kanpin batean ostatu hartuta, naturarekin kontaktu betean.

Bidaiatzea ohikoa dena hausteko modu bat da, miaketatik, aurkikuntzatik eta harriduratik sortzen den ongizate sentimenduaz gozatzeko. Bidaiatzean ikasi egiten dugu, perspektiba aldatu eta “hazi” egiten gara. Errutinatik irteteko eta errepikapenaren edo ohituraren ondorioz lo egon daitezkeen beste alderdi batzuk azaleratzeko gonbidapena da. Bidaiek gutxien aurreikusten diren inguruneetan murgiltzen gaituzte, ziurgabetasun hori urduritasun apur baten iturri izan daiteke, baina askoz gehiago emozio eta abentura sentipenaren iturri. Agian konturatu gabe, gaitasun intelektualak estimulatzen dituen, sortzaileagoa egiten gaituen eta trebetasun sozial eta emozionalak garatzen dituen estimulu bat barneratzen dugu. Bidaia batek aurreiritzi askotatik askatzen gaitu, batez ere gure jatorriaz bestelako kultura batean murgildu behar dugun edo ohiko errealitatearekin kontraste handia egin dezakegun leku batera joaten bagara.

Badaude etengabe ingurune berriak esploratu behar dituzten pertsonak, jende berria ezagutu behar dutenak, esperientzia desberdinak bizi behar dituztenak, erronka berriak bilatu behar dituztenak. Hau da, estatiko egotea gustatzen ez zaien pertsonak dira, mugimendua eta ekintza behar dutenak. Wanderlust sindromea oporretara joateko gogoa baino askoz gehiago da. Izenak gaixotasun baten aurrean gaudela pentsatzera bultza gaitzakeen arren, errealitatetik oso urrun gaude.

Interesgarria da jakitea fenomeno hau duela zenbait hamarkadatik aztertzen ari direla. Wanderlust sindromean, leku batean luzaroegi ez egoteko beharra nagusitzen da, bidaiatzeko gogoa pairatzen dutenen bizitzaren erdigune bihurtuz. Wanderlust efektua alemanezko hitz elkarte batetik dator: wandern, «norabiderik gabe ibiltzea» eta lust, «pasioa». Moda izatetik harago, aditu batzuek diote wanderlust sindromea gure geneetan aurkitzen dela, eta zehazkiago DRD4-7r deiturikoan, dopamina hartzaile batean (plazeraren neurotransmisorea), zeina “gene bidaiaria” izenez bataiatu den eta biztanleriaren ehuneko hogeiaren inguruan egongo litzatekeen.

Helmugak helburu izateari uzten dionean bidaiatzeko plazeraz gozatzeko aitzakia hutsa bihurtzeko, wanderlust esperientziak bere esanahi osoa hartzen du eta bizimodu bihurtzen da. Bidaiatzea plazer bat da askorentzat, baina biztanleriaren ehuneko hogeiarentzat premia bat da. Leku berean luzaro egoteak gogoa nahasi bihurtzen du eta hutsunea sortzen du, non beti zerbait falta den, non ezezaguna eta esploratu gabea den adrenalinazko “txute” horren gabezia ia zerbait mingarri gisa sentitzen den.

Edozein modutan, ukaezina den zerbait dago; ezaguna den eta aurreikus daitekeenetik aldi baterako aldentzeko gai izateak gure garapen pertsonalari laguntzen dio.

Ez izan zalantzarik: bidaiatzeak beti eramaten gaitu norabait. •