Jon GARMENDIA
Idazlea

Glaziazioa

Elur iraunkorrek estali zuten lurra orduan, eta izotz pusketa bat bihurtu zen ur zorua, hotza bezain zuria, isila bezain mingarria. Hor amaitu zen aitzineko gizadiaren aberastasun guztia. Gunz prezio baxuko hegaldien adiktu egin zen, Mindel pornografiaren yonki, Riss, aldiz, garagardoak edaten ibili zen glaziaziotik glaziaziora eta Wurm, karrikan biolina jotzetik bizi izan zen. Danubio zen desagertu zena, itzulerako bidea oroitzeko lurrean utzitako ogi apurrak galduta. Gainontzeko guztiak animaliak ziren, lepo batekin burua gorputzari josia zeukaten izaki arruntak. Pleistozenoaren etxe miragarrian bizi ziren denak, Holozenoarekin larrutan egin nahi zuen filosofoaren jauretxean. Aurretiaz, eskuetan eramaten zuten bihotza bi hankakoek, berdin emeek, berdin arrek. Bazekiten nor zen parekoa. Ikusten baitzuten bestearen bihotza, eta ezagutzen zuten bizidun bakoitza. Inteligentzia talaiatik beha. Baina garaiak joan ziren aldatzen, eta Paleolitotik Mesolitora futbol zelai bat agertu zen, telebista pantaila bat, banku erraldoi bat ordenagailuari lotuta, sare erraldoi batean preso hartzeko denak. Eta animaliek okupatu zituzten aurrekoen arkitekturak, beroaldian munduari eman zioten ostiko, gerrarako harrizko pilota zelakoan, eta txikle zatitxo bat bilakatu zen ludia, unibertsoaren orpoari itsatsia. Beldurra hazi zen jardinean, egolatria eta mesfidantza, eta agortu ziren harremanak, eta babesa, eta enpatia. Gorputzean babesten hasi ziren bihotzak; ezkutatzen, egungo lekuan kokatu arte. Taupadak gorde eta nehori ez agertzeko. Burmuinak agindu dezan tiraniaz, pentsatu gabe bezala.

Hauxe da logikarik gabeko gizakiaren historia logikoa. Eta animaliak gu gara.