Karramarroak oroitu ditu arroka azpian, hondartzako harea artean dabiltzala, uhainen hilerrian, harri gogorrarekin talka eginda itsasertzera ailegatutako olatuak emeki desagertzen diren tokian. Eta barekurkuiloek bezala, haiek ere oskola badutela oroitu du, barnean ezkutatzea ezinezkoa zaien arren.

Askotan desiratu du bat ukaitea, besteengandik babesteko eraiki dituen geruzen gainean, oskol erraldoi bat, bere beldur, kezka eta min guztiak han sartu eta babes sentsazioz itsasoan bidaiatzeko korrontearen aginduetara. Baina hamarratzak imajinatzen ditu orduan, hamar hatz luze dituzten olagarroak, eta haien aitzinean itsas karakolaren oskolak ez duela deusetarako balio pentsatzen du. Nahinoiz sartuko baita barnera hamarratza, aurpegia ukituko dio, pentsamendua gero, eta handik atera gabe mamuekin bizitzera kondenatuko du gordelekuan. Dela maitasun galdua, dela bete gabeko desira, gaur gertatu balitz bezala iragana; ahantzi gabekoarentzat beti baita gaur. Baina maite duen Matissen gisa naturari beha jarraitzen du halere, Le Cateau-Cambresiseko artistaren obra bati buelta ematen; geranioari ez baitzaio natura hil oraino.

Karramarroekin atzera egin eta argi du iraganeko esperientzia ez duela etorkizunean errepikatuko, Matissen odaliska bat izatetik urrun, ez duela bere gorputza esklabizatuko garaiz aurre, eta guttiago arima; izan behar dena izanen dela, hain zuzen. Hori du alde egunero ilusio berri batekin jaikitzeak.