A zken urteotako telesailik berritzaile eta liluragarrienetakoa da “Severance” (“Separación”); lanarekin, oroimenarekin eta nortasunarekin dugun harremana ezbaian jartzen duen serie aparta da.

Mark Scout-ek lantalde bat zuzentzen du Lumon Industries deituriko enpresan. Bertako langileak prozedura kirurgiko baten eraginpean daude; prozedura horrek langileen oroitzapen pertsonalak eta lanekoak bereizten ditu eta bi nortasun desberdin sortzen ditu: “bulegoko” bertsioa (Innie) eta “pertsonala” (Outie).

Premisa erakargarriaz harago, elementu guztiak ezin hobeto zainduak eta orekatuak daude: ekoizpen diseinua eta alderdi bisuala, oro har, txundigarriak dira. Departamentu bakoitza ekosistema propio moduko bat da, eta bertan barne-iraultzak, liskarrak eta ustekabeko adiskidetasunak gertatzen dira. Guztia oso aseptikoa da, txukuna, garbia, zuria, baina era berean jariatzen duen lurrina faltsukeriaz betea dago eta oso artifiziala da. Ikusle gisa oso deseroso sentiarazten duen zerbait transmititzen du.

Narratiboki ere paregabea da. Atal bakoitzak ikuslea hausnartzera gonbidatzen duten intrigazko arrastoak uzten ditu. Gidoi biraketak, berriz, ez dira inoiz behartuta sentitzen, nahasgarria bezain liluragarria den buru-hausgarri batean ezin hobeto txertatutako pieza gisa funtzionatzen dute.

Lehen kapitulutik telesailak harrapatu egingo zaitu, bere erritmoa oso ongi neurtua dagoelako; nahiko geldoa da eta tentsioa oso astiro pilatzen da, presio-eltze baten antzera, baina guztiak eztanda egiten du zeharo katigatu arte.

Entretenitzeaz gain, galdera sakonak egiten ditu bizitza pertsonalaren eta profesionalaren arteko orekari buruz eta teknologiak gure bizitzan duen eraginari buruz.