Epikoa, sinestezina, kaotikoa, akigarria... atzoko Ogetako partidari jar dakizkiokeen adjektibo guztien artean euskaraz «muturrekoa» izan daiteke erabil daitekeen egokienetako bat. Muturrekoa, azken ordu erdi luzean ia pausorik eman ez zuelako Xabi Tolosak; muturrekoa, Jokin Altunak biren aurka jokatu behar izan zuelako 16-14kotik aurrera; muturrekoa, orain arteko lehiarik luzeena izan zelako 105 minutu eta 867 pilotakadarekin, eta muturrekoak izan ziren ere lau pilotariek bizi behar izan zituztenak, gorabehera izugarriak izan zituen lehian.

Izan ere, azken tantoetako agoniarekin ez oroitzea normala izan daitekeen arren, ezin da ahaztu Altuna-Tolosa 12-4 aurreratu zirela eta, errazena amore ematea zela zirudienean, Laso-Imazek agertutako fedeak ezinezko garaipen bat lortzera eraman zituela. Iazko txapeldunordeek herio batean amaitu dituzte azken bi asteetan jokatutako hil ala biziko partidak eta, kontraesankorra dirudien arren, muturrean bakea aurkitu dutela esan genezake, puntu bat baino gehiagorekin itzuli baitziren etxera Ogetatik.

Gaur goizean lauren gorputzak giharretako min izugarriekin esnatuko baziren ere, Altuna-Tolosari bihotzak eta buruak ere ederki estutuko diete, ez baitirudi erraza azaltzen horren ondo bideratuta izan zuten partidak nola egin ahal izan zien ihes, baina pilota borobila da eta halako gauzak izaten ditu.

Atzoko muturreko lehian, 12. tantoko atsedenaldiak zuritik beltzera, edo beltzetik zurira, aldatu zuen jokoaren gidoia. Hasieran Altuna eta Tolosak goitik behera dominatu zuten, baina ordura arte bi tanto segidan egiteko gai ez ziren Laso-Imazek 9 egin zituzten jarraian. Lehiak gorria zirudienean, Tolosaren arazo fisikoek lehia erabat zikindu zuten eta, amaiera ezin epikoagoan, Laso-Imazek bakea topatu zuten.