Eraikin garbia da, argitsua eta funtzionala: horma gutxi, leihoak nonahi eta zientzia-fikziozko film bati legokiokeen paisaia ate nagusitik kanpora begiratzean. Edozein agintariri inauguratzeko grina piztuko liokeen parke teknologiko horietako batean gaude. Igandea da eta isiltasuna da nagusi: basamortukoa kanpoan, murmurioena lehen solairuko kafetegian eta, laster, hartu-eman alai bihurtuko den ahotsena bigarren solairuko erakusgelan. Baina, zer bitxia, ordu eta erdi daramagu bertan eta musikarik ez da inon entzuten. Ez dut faltan sumatu, nahiko entretenituta gaude erakusmahaietako ardogileen mama gozoekin, sarkorrekin, beroekin, leunekin... Estimatzen da, musikarekiko esposizio gehiegi daukagun honetan (batzuek entzutea deritzote), giroaren, lekuaren, gauzen, pertsonen doinuek osatzea une horren musika bakarra. Libro gaude IAren batek guretzat propio sortutako soinu-banda adimentsuetatik. Ala ez?

Ardoa dastatzen ari garenez, noizbait iritsi da, jakina, komunera hurbiltzeko tenorea. Ezetz asmatu, garbitasun kimikoaren kiratsarekin batera zer den heldu zaidan bigarren estimulu sentsoriala? Musika. Bai, ez dakit zer zentzu daukan, baina musika dute eraikin guztiz eredugarri eta postmoderno horretako komunetan. Gure unerik intimoenen, edo gaiztakeria aitorrezinenen doinutegia?