Gozamena da Segurako Eneko Goiburu artzainarekin solastatzea. Asko daki eta ondo azaltzen du dakiena. Artzain familiatik dator: aita, aitona, birraitona… Ondarre baserrian hartu gaitu, mantala jarrita eta gaztei azken ukitua ematen, salmentarako. Aurreneko artaldea etxetik jasotakoa izan zuen. Duela hamaika urte, gurasoek erretiroa hartutakoan, erreleboa hartu zien. «Artalde txikia» du, «baina ona. Ez ditut 500 ardi nahi».

Jakina, gazta egiten ere gurasoekin ikasi zuen. Gaztagintza bera ez da askorik aldatu, baina bai garbitasuna, desinfekzioak, hozkailuen erabilera, ekoizpenaren trazabilitatea… Hori dena oso zorrotz zaintzen du, eta emaitzak ere halakoak dira, kategoriakoak. Makina bat aldiz ikusi dugu lehiaketak irabazten; horien artean, Ordiziako Txapelketa ospetsua. Sarietatik bizi den artzainik ez dago, baina aitortza moduan hartzen ditu, «ardiak egunero bi aldiz jetzi behar baitira, asteko zazpi egunetan, urtean zazpi hilabetez».

Gazta “ona” zer den galdetuta, «norberari gustatzen zaiona» erantzun du. Berak baloratzen duena da eskuz egindakoa izatea, ardiak larrean ibiltzea eta, batez ere, gatzagi naturala erabiltzea. Dezente heldutako gazta du gustuko, pixka bat egindakoa, zazpi-zortzi hilabete ingurukoa.

Gazta dezente ketzen ditu Ondarrek. «Punttu bat ematen dio; 9,5eko gazta 10era eramaten du; baina gaizki ketuz gero, 7ra jaitsiko da. Gatzarekin ere antzera gertatzen da, kontuz ibili behar da», azaldu du Goiburuk. Ondarre gazta erosi nahi duenak ez du edozein tokitan aurkituko: ia %100 etxean bertan eta anaiak Seguran daukan harategian saltzen da. Eta aholku bat utzi du: «Etxean hozkailuan dago ondoen gazta, filmean bilduta».