Cesc Gayren “Sentimental” filmaren remake bat da, antzezlan baten harira egokitua. Xavier eta Sophie senar-emazteen eta Adele eta Alban gazteen arteko afari bat du ardatz istorioak.

Afari arrunt gisa hasten dena desiraren, sexualitatearen eta ezkontza-errutinaren inguruko konfrontazio bilakatzen da.

Filmaren antzerki-jatorria agerikoa bada ere, Olivier Ducray eta Wilfried Meance zuzendariek erritmo dinamikoa erantsi diote: mozketak zehatzak dira, elkarrizketen tempoa oso egokia, eta filmaren iraupena laburra (77 minutu).

Lehen zatia astun samarra bada ere, filmak aurrera egin ahala norabide interesgarria hartzen du. Eszenak garatzen diren heinean, pertsonaien arteko kontrasteak areagotzen doaz, eta sarkasmoz eta zentzu bikoitzez beteriko gidoia trebetasunez egokitzen da egoera horietara.

Filmaren arima aktoreen begiradetan, keinuetan eta bereziki elkarrizketetan dago. Isabelle Carrek eta Bernard Campanek harreman luze baten nekea eta xamurtasuna arnasten dituzten eszenak eskaintzen dituzte. Bestalde, Julia Faure eta Pablo Pauly bikote gaztea dira: adierazkorrak eta probokatzaileak dira, eta, nahiz eta une batzuetan haien rola karikaturaren ertzera hurbildu, euren funtzioa zehatza eta eraginkorra da.

Eta umorearen atzean -batzuetan zorrotza, besteetan baldar samarra-, “Et plus si affinités” (“Una cena... y lo que surja”, gazteleraz) filmak galdera deserosoak planteatzen ditu, eta hori eskertzekoa da: onerako zein txarrerako, ez du inor axolagabe utziko.

Gogoeta horiek, arintasunez aurkeztuta ere, gag-etik harago durundatzen dute, eta hori da filmaren meritu nagusietako bat: azaleko komedia itxuraren azpian, lehergailu emozional txiki bat ezkutatzen da.