Bigarren Mundu Gerran girotutako animaziozko film frantsesa, Michel Hazanavicius zinemagileak zuzendua. Familia judu bat Auschwitzera deportatu dute. Trenean, kontzentrazio-esparrura bidean, aitak etsipenez alaba elurretara jaurti du, eta egurgile bikote xume batek erreskatatu du.

Testuinguru hori oinarri hartuta, zuzendariaren asmoa ez da gertaerak zehatz-mehatz irudikatzea, baizik eta fabularen tankera duen kontakizun bat eskaintzea. Asmo zilegi horretan, kontakizunak eta tonuak batzuetan talka egiten badute ere, oro har, hunkitzeko eta hausnarketarako bidea irekitzen duen proposamen narratibo sendoa eraiki du.

Filmaren alderdirik aipagarrienetako bat estilo bisuala da. Kolore itzaliak eta ingerada lodi eta astunak oinarri hartuta, antzinako grabatuei eta ipuin ilustratuari erreferentzia egiten dion animazio nahiko tradizionala erabili du Hazanavicius-ek, baina oso ongi funtzionatzen du.

“La Tortue Rouge” (“La tortuga roja”) edota “L’Illusionniste” (“El Ilusionista”) lanak gogorarazten dituen soiltasun estetiko horrek areagotu egiten du istorioaren atenporalitatea eta bere asmo alegorikoa. Hala ere, teknika -ederra izan arren- estatikoa gertatzen da batzuetan, eta dinamismo faltak kalte egiten die zenbait sekuentziari.

Irudien eskutik doazen melodiek ere aipamena merezi dute: Alexandre Desplaten soinu banda ederra da eta hunkigarritasuna eransten dio animazioari, baina batzuetan dena gehiegi azpimarratzen du eta apur bat manipulatzailea bihurtzen da.

Soinu gainkarga horren ondorioz, zenbait pasartek indarra galtzen dute, une dramatikoak musikarekin gehiegi nabarmentzen direlako.