Harris Dickinson aktoreak zuzentzen duen lehen film luzea da; opera prima nabarmena, ausarta eta barrenak nahasten dituen horietakoa. Londresen bizi den Mike izeneko preso ohiaren istorioa azaltzen du, bere bizitza berriro eraiki nahi duena. Etxerik gabeko gaztea da, eta iraganari aurre egin eta egoerari irtenbide bat bilatzen saiatuko da. Marjinaltasunaren eta itxaropen-distira laburren artean igarotzen da haren bizitza. Bere burua deskubritzeko bidean sartu ahala, ustekabeko aukerak sortuko dira, hasiera berri bat markatu lezaketenak.

Kontakizunak gizarte-sistemaren arrakaletan erortzen diren pertsonengan jartzen du arreta. Mikeren begietatik ikusten dugu nola kaleko bizitza, espetxe-sistema eta berriro gizarteratzeko ahaleginak elkarlotzen diren, guztiz berreskuratze bermerik eskaini gabe. Kartzelatik irten eta lanpostu bat lortzean egiten diren urrats txikiak ez dira nahikoa: traumek eta ahultasun emozionalek lanean jarraitzen dute, etengabe, isilean.

Formalki Britainia Handiko zinema sozialaren kodeetan mugitzen bada ere (errealismoa, egunerokoaren protagonismoa), “Urchin”-ek une estilizatuak txertatzen ditu: sekuentzia onirikoak eta haluzinagarriak, non benetako bizitza eta barne-munduaren distortsioa elkartzen diren.

Filmaren arrakasta handienetako bat ikuslea Mikerekin batera eramatea da, baina paternalismoan edo drama errazean erori gabe.

Bere ahulezia, harrokeria, auto-sabotaje edo indarkeria uneetan ikusten dugu, eta hala ere, modu batean edo bestean, ulertzeko gai gara.

Harris Dickinson-ek debut sendoa egin du lan honekin. Antzezleen lanak nabarmenak dira, tonua zaindua eta koherentea da, eta erretratu sozialak azalekoarekin konformatzen ez den sakontasuna erakusten du.